Welcome to Ghana

Welcome to Ghana

Vandaag eens een blog van mijn hand. Laat ik jullie eens meenemen hoe een werkdag van mij hier in Ghana verloopt of beter gezegd hoe de dagen hier gewoonlijk verlopen.

Het begint al bij het wakker worden. Rond een uur of 5.30 komt het eerste licht onze slaapkamer binnen en beginnen er verschillende hanen te kraaien. Je hoort al wat geiten en schapen buiten rondzwerven en het eerste verkeer komt op gang.
Rond 6.30 staan wij zelf op om dan rond 7.00 te ontbijten en waarna ik zelf rond 7.15 op de fiets naar het kantoor rijd. Maar nog niet voordat Jitske en ik samen hebben genoten van onze kop thee en wij heel langzaam op gang komen. We krijgen bij de thee een heel groot stuk brood wat erg zoet van smaak is. Allebei eten we bijna niets ’s ochtends (dat schijnt er allemaal bij te horen hier in de tropen).

Na onze gastfamilie met alle formaliteiten gegroet te hebben: Deseba (Goeiemorgen) Antwoord: Naaaa (geen flauw idee wat het betekent maar wij antwoorden zoals het hoort hier) Ik wijk in de tussentijd even iets uit over het groeten. Groeten doe je hier in Ghana niet zoals wij dat in Nederland zouden doen. Vaak is het bij ons in de supermarkt bij de kassa even hallo tegen de kassière en tot ziens waar het dan bij blijft. Dat is hier dus “not done” . Het is erg belangrijk om iemand te begroeten en te vragen hoe het met diegene gaat. Ook mensen die je niet kent en mensen die je onderweg tegenkomt hoor je te begroeten.

Als ik dus eenmaal op mijn fiets richting het kantoor rijd moet ik dwars door de wijk Saka Saka (dat is waar ons gastgezin woont). ’s Ochtends kom je erg veel mensen tegen dus ik zit de hele rit op de fiets naar mensen te buigen en te groeten. Vooral de kinderen roepen: Hello, Salaminga, Hello!How are you? Salaminga betekent hier blanke en eigenlijk elk kind hoe klein dan ook kent het woord. Na wat manoeuvres langs stenen geiten en waterstroompjes en steegjes kom ik meestal na een kwartier aan bij het kantoor waarvandaan ik met een taxi word opgehaald om naar de Kidz Active School gebracht te worden. (Chique he zullen jullie wel denken maar ga er maar eens aan staan om in 40 graden heuveltje op en af te fietsen over een afstand van om en nabij de 10km en by the way het is allemaal zo geregeld door de Kidz Active School).
Lekker onderuit gezakt in de taxi met het raampje open nog even relaxen voordat het werk begint. Dampende vrachtwagens, taxi’s en veel motorfietsen maken het milieu er hier niet beter op. Je ruikt de geur van verbrande diesel en uitlaatgassen terwijl je eigenlijk toch wel geniet van alles bedrijvigheid op straat. Eigenlijk moet ik het niet eens over al het vuil hebben wat echt overal en overal ligt. (Zo nu en dan willen ze dat nog wel eens in een ton stoppen om dan te verbranden maar daar blijft het ook bij). De taxi zoeft langs kraampjes en huisjes met golfplaten en zinken daken. Je ziet overal vrouwen lopen met waren op hun hoofd. Soms tot wel 10 kilo en meer wat ze vervoeren. Je vraagt je dan wel eens af: verkopen alle Ghanezen hier spullen? Onderweg halverwege worden Merle en Carolien (nog 2 vrijwilligers) opgepikt en ietsjes laten zijn we dan bij school aangekomen.

Nog voordat wij het zijn doorgelopen komen de kinderen al op ons afrennen en willen maar al te graag aan je hand meelopen. Hello Mr. Mike!! Hello Master!! Master master look!! Mr. Mike how are you? Zo gaat dat meestal nog even door tot het Assembly is. Alle kinderen moeten dan verzamelen en ze zingen dan een liedje en marcheren daarna achter elkaar hun klaslokaal in. Merle, Carolien en ik zorgen dat we eerst wat koud water scoren en begeven ons dan naar ons eigen vrijwilligerslokaal. Merle en Carolien geven daar bijles aan kleine groepjes kinderen en ik geef daar de computerlessen. Elke dag komt er een leraar vragen of ik tijd het om hun klas ICT les te geven. Afgelopen week heb ik P2 t/m P4 gedaan. P4 bijvoorbeeld staat voor Primary 4 en dat kan je vergelijken met groep 6 in Nederland. Ik haal dan elke keer 6 kinderen op uit de klas zodat de groepjes niet te groot worden. Dolenthousiast stieren ze het lokaal binnen want ze mogen voor het eerst achter een echte computer zitten. Tja en waar begin je dan. Gelukkig hebben ze lesboekjes en vooral va P4 zijn ze best leuk beschreven. Laten we dan maar beginnen met wat muis-oefeningen. Ik heb de eerste lesdag de kinderen iets laten tekenen op de computer en nu vragen ze steeds: Master master are we going to draw today?
Het valt me nog alles mee hoe de kinderen het oppikken! Elke dag werken we dus van 8.00 tot 12:00. We sjokken dan richting de weg waar de taxi ons oppikt. Gelukkig weer terug want het is nu het heetst van de dag.
Terug op kantoor komen er steeds meer vrijwilligers binnenlopen die klaar zijn met werken. Iedereen ploft neer en pakt er lekker een koele sprite of fanta bij. Op kantoor zie ik Jitske ook altijd als ze uit d’r werk komt. Ghanezen eten tussen de middag ook warm dus buiten ruik je de brandende steenkooltjes alweer. Ze koken hier op Ghana fire zoals ze dat zo mooi zeggen. Vrijwilligers komen binnen met rijst, de ander eet gewoon brood en andere brengen weer watermeloen of mango mee. Zo praten we allemaal gezellig even en sommige spreken af om laten ’s middag nog ergens een drankje te doen of even naar het internetcafé te gaan.

’s Avonds zorgen we dat we altijd rond 17.30 weer terug zijn want meestal krijgen we rond 18.00 eten. Altijd maar afwachten wat we krijgen maar tot nu toe is het afwisselend geweest. Banku, Fufu, Jollof Rice, Fried Yam. (Jullie zoeken zelf maar op google op wat dat allemaal is). Onze gastmoeder brengt ons eten altijd binnen en we zitten dan dus altijd apart van hun. Erg raar zou je zeggen maar hier is dat een teken van respect dat je ongestoord kunt genieten van je eten.
Meestal rond 20.30 zijn we moe en zoeken we ons bedje op. Eerst nog even een echte Ghanese douche namelijk een zogenaamde “bucketshower” . Simpelweg een emmertje over je hoofd gieten. Snel onder de klamboe want ’s avonds stikt het van de muggen. Voordat we in bed liggen zijn we eigenlijk alweer helemaal bezweet maarja, je hebt je toch even schoon gevoeld….
Dat was zo even een dagje uit ons Ghanese leventje! I hope you all enjoyed!


Update: (aangezien ik deze blog al eerder op mijn laptop had getypt hieronder nog even een kleine update van de laatste 2 dagen)
Gisteren hebben we lekker uitgeslapen en een beetje bij ons gastgezin gehangen. De soap blijkt nog niet compleet. De vrouw die voor ons kookt blijkt nog vier zoons te hebben en de moeder van Wompini ook nog twee dochters. Toen Jitske vertelde dat haar moeder maar twee dochters had kreeg ze medelijden en zei ze dat d’r moeder toch nog maar een jongetje moet krijgen. Opeens kwam er een ander familielid langs om te zeggen dat ze onze was wil doen en onze kamer wil schoonmaken dus hier maar gebruik van gemaakt. Relaxt! ’s Middags zijn we met de groep vrijwilligers naar de centrale moskee geweest in het centrum van Tamale. Daar aangekomen kwamen we een oom tegen van ons gastgezin die bleek een van de leaders van de moskee te zijn. Voor een kleine vergoeding (25 eurocent) mochten we binnenkomen. We hebben daar even rondgekeken en mochten zelfs even het dak op. Mooie foto’s genomen daar en we hadden een mooi uitzicht over Tamale.

Na een groepsfoto voor de moskee zijn we met z’n allen naar de oude markt geweest. Ontzettend veel kraampjes, krap, en heel veel mensen die allemaal door een smal steegje heen sjokken al dan niet met koopwaar op hun hoofd. Van stoffen tot koeienkoppen, van nagellak tot fruit ze verkopen eigenlijk alles daar. Gisterenavond zouden we nog met een groepje iets gaan drinken maar uiteindelijk waren we te moe en zijn we lekker vroeg ons bed in gegaan.

Vanmorgen zijn we naar een charismatic church geweest…….. PRAISE THE LORD!! AMEN!!! HALLELUJAH!!! Dat was echt een mistake om daar heen te gaan. We werden op de voorste rij gedumpt als een soort van eregasten. Die voorganger maar schreeuwen door die microfoon. Want hoe meer PRAISE hoe eerder je je vijand verslaat of iets dergelijks. Er waren behoorlijk wat mensen in trance en begonnen te springen en te juichen. Bizar…. Na 1,5 uur zagen we eindelijk onze escape mogelijkheid toen iedereen ging staan om te gaan juichen zodat De Koning kon gaan dansen. Nou goed geen touw meer aan vast te knopen nu ga ik mijn verhaal maar eens op de blog plaatsen.

Enjoy all! Met onze gezondheid gaat het trouwens goed ;-)