Olifanten, hippo's en een HELEBOEL gerammel!
Door: Jitske
Blijf op de hoogte en volg Jitske en Michael
28 Juni 2012 | Ghana, Tamale
Goodmorning! How are you? I am fine, thank you, and you? (dat dreunen de kinderen elke morgen op). Dit keer is het mijn beurt weer om jullie op de hoogte te stellen van ons reilen en zeilen hier in Ghana.
We zitten momenteel in onze kamer te wachten tot een enorme regenbui overwaait en we ons richting het werk te begeven, en om de een of andere reden moest ik hierbij erg aan Nederland denken. Is het weer daar nog steeds zo verschrikkelijk? Het zou toch fijn zijn als we nog iets van de zomer meekregen in ons kikkerlandje! Ik denk dat ik bevries, als we de 28e uit het vliegtuig stappen. Na 3 maanden Ghana ben ik inmiddels redelijk aan de hitte gewend en ik heb het ook gewoon koud als het regent. Ik slaap zelfs weer onder een lakentje, heerlijk! Maargoed, laat ik bij het begin beginnen. We hebben inmiddels weer zoveel meegemaakt…
Afgelopen week was behoorlijk hectisch. Zoals mama al vertelde is de timmerman inmiddels op de NCS begonnen aan de meubels voor het nieuwe lokaal. Het wordt supergaaf! Hij zou vorige week maandag begonnen, ware het niet dat één van de kindertjes uit mn klas kotsend en rillend van de kou buiten in het zonnetje zat en me vertelde dat hij zich niet echt lekker voelde. Dat arme ventje! Hij had de week ervoor al een paar keer geklaagd over hoofd- en buikpijn, dus ik vroeg hem waarom hij nog niet naar de dokter geweest was. ‘Mijn ouders werken allebei op het land in the village, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, dus die hebben daar geen tijd voor.’ Dus ik het ventje op mijn brommer geparkeerd en met hem naar het ziekenhuis gescheurd, Tamale West Hospital. Nou, daar breekt je hart echt. Zoveel mensen die zichtbaar ziek zijn en daar al minstens een paar uur zitten te wachten op een dokter die ze kan onderzoeken. Schoon was het er niet, een systeem zat er niet in. Ja, het systeem: blanken krijgen voorrang. Voor het ventje erg fijn, we mochten overal (ja, overal, we hebben wel 5 kamers met een dokter van binnen gezien voordat we een plan van aanpak kregen) gelijk doorlopen, ik schaamde me kapot! En dan te bedenken dat die arme Ghanezen bij elk kamertje dus weer een paar uur moeten wachten, terwijl ze van ellende in elkaar gekrompen zitten. Dat is echt verschrikkelijk om te zien zeg! Maargoed, het was in het belang van Umar, die bleek toch een ernstige vorm van malaria te hebben en gelijk opgenomen te moeten worden. Ja, en daar zat ik dan, met een ghanees kindje in het ziekenhuis. Ik dacht: ‘shit, wat heb ik nou toch weer gedaan? Zonder enig overleg met ouders zomaar hun kind meegenomen naar het ziekenhuis en dan moet ie nog een nachtje blijven ook.’ Er zijn namelijk een heleboel Ghanezen die de ‘Westerse’ geneeskunden volledig wantrouwen en liever naar een local doctor gaan. En daarnaast, ik zag die ouders vanavond al thuiskomen om zich vervolgens af te vragen waar Umar eigenlijk is. Maar gelukkig wist Umar het telefoonnummer van zijn moeder uit zijn hoofd en die zei dat ze er meteen aan zou komen. Ik had de timmerman inmiddels gebeld dat het allemaal iets langer zou gaan duren dan gepland en die stelde voor om naar het ziekenhuis te komen om me te helpen, dus dat was wel heel fijn. Afijn, rond een uur of 12:30 lag Umar eindelijk in een ziekenhuisbed, met infuus (dat had nogal wat voet in de aarde, want aderen zijn blijkbaar moeilijk te vinden met zo’n donkere huid. Ach, dat ventje, lag zichtbaar erg veel pijn te hebben maar hield zich groot!) en anti-malaria medicijnen via injecties in zijn kont. De moeder kwam met een zorgverzekeringspasje, dus hij had in ieder geval een zorgverzekering. Alleen moest ik wel de premie van 3 jaar betalen want ze liep al 3 jaar achter. Dat was een rib uit mijn lijf, 5 cedi per jaar (€2,50!). En met dat ik betaalde werd gelijk alles ook gedekt, dus dat was ook fijn! De moeder was me erg dankbaar en vroeg natuurlijk gelijk of ik Umar niet mee wilde nemen naar Nederland en of ik haar zorgverzekering niet ook even kon betalen want ze had last van druk op haar borst. Toen de moeder er was ben ik weer naar school geracet en ’s middags ben ik weer even op bezoek gegaan, het ging al zichtbaar beter met Umar, God zij dank.
Op dinsdag is de timmerman dan wel begonnen met de meubels, nadat ik Umar ’s ochtends nog even bezocht had in het ziekenhuis. Hij zat alweer grapjes te maken en wilde graag bananen, dus die heb ik voor hem gehaald. ’s middags werd hij ontslagen, wilde hij ook graag want hij kon school toch niet zo lang missen. Dus heb ik hem achterop de brommer geparkeerd en hem thuis afgezet met de mededeling dat ik hem als ik hem vanmiddag op school zou zien regelrecht weer terug in zijn bed zou schoppen, want hij moest echt rust houden. Woensdag verliep voor de verandering lekker ‘rustig’, tenminste, zoals normaal. Op een gegeven moment wen je er blijkbaar ook aan dat er ‘s middags geen halve minuut voorbij gaat waarin er geen ‘Madam, madam, madam!’ gegild wordt, niet gejankt en gevochten wordt en de kinderen rustig hun werk zitten te doen. ’S ochtends gaat erg gelukkig een stuk rustiger aan toe, nu helemaal omdat ik ze op hun knieën in de hoek zet met een stoel boven hun hoofd. (Ja, erg hè… :$).
Donderdag zijn we (= Conny, Tjitske, Priscilla en mn moeder en ik) om 6 uur ’s ochtends, onder hevig geklaag van mn moeder, dat begrijp je, in een super de luxe privé tro-tro vertrokken richting Wa en Wechiau, waar we de Hippo’s zouden gaan treffen. De tro-tro had geweldige vering, en de weg was al net zo geweldig, dus we zijn ongeveer 10 uur door elkaar gerammeld voor we in Wechiau waren. De voorruit van de tro-tro zat al vol met barsten, het heeft me erg verbaasd dat deze het niet begeven heeft onderweg. Het heeft me eigenlijk sowieso heel erg verbaasd dat de tro-tro zonder al te veel kleerscheuren na 5 dagen weer terug is gekomen in Tamale, maargoed. We hadden dus last van enige turbulentie, en kwamen rond half 7 ’s avonds doodmoe aan bij de lodge in Wechiau Hippo Sanctuary. En wat bleek: daar was geen elektriciteit en stromend water en we moesten ons eten zelf koken op van die Ghanese houtskool stoofjes. Conny en ik hebben ons daar maar toe gezet, een simpele spaghetti gemaakt, gelijk genoeg voor 2 dagen, dan hoefden we het op vrijdag alleen maar warm te maken. De volgende morgen konden we weer niet uitslapen, tot groot genoegen van mn moeder, want we zouden rond 6 uur richting rivier vertrekken om de hippo’s te bezoeken. En dat was gaaf! Echt heel gaaf!!! :D We voeren met een kano over de Black Volta, die de grens tussen Ghana en Burkino Faso was, op zoek naar de nijlpaarden. Nou die hadden we snel gevonden, wat is het toch waanzinnig om die beesten in hun natuurlijke omgeving te zien, van een afstand van ongeveer 10 meter! Het is gewoon niet te beschrijven hoe indrukwekkend dat is. Ik leek wel een chinees, zoveel foto’s heb ik geschoten!
toen we terug kwamen hebben we heerlijk ontbeten en gerelaxed. ’s middags zijn we nog bij een traditioneel dorpje geweest. Die huisjes, het bijgeloof dat ze daar hebben, de manier van leven van die mensen, dat is ook wel echt heel bijzonder om te zien! Aan het eind van de middag zijn Conny, Tjitske en ik weer richting rivier gegaan, dit keer om op een platform in een boom te gaan overnachten. Dit was ook weer zo ontzettend gaaf, midden in de natuur slapen! Al die geluiden, de rivier, de sterren boven je. Heerlijk! T had super romantisch geweest als ik met Mike daar had gelegen en Conny had er liever met haar vriend gelegen. Zeker toen ik ’s nachts weer in mijn slaap gilde en haar ook nog eens een kniestoot heb gegeven :$. Sorry! Verder was het overigens wel heel gezellig hoor! ;-)
Priscilla en mama bleven in de lodge, die zagen het niet zitten om in een boom te slapen.
De volgende ochtend zijn we om 5 uur wakker geworden om weer richting lodge te lopen, om vanuit daar weer in ons gammele brik over heerlijk hobbelende zand/rotsweg naar Mole National Park te gaan. We hadden nog beurse konten en suizende oren van de heenreis. Om 1 uur kwamen we aan in Mole en hadden we de mooiste kamers van het hotel met prachtig uitzicht over de waterplas van de olifanten. ’s middags een jeepsafari gedaan, waarbij we op de jeep mochten zitten, dat was heel gaaf! We waren wel uitgeteld, dus daarna eten en snel naar bed. De volgende morgen vroeg op voor de wandel-safari. Mn moeder was erg verkouden en rillerig, dus die moest helaas thuis blijven. Wel heeft ze gelukkig nog de olifanten in de plas zien zwemmen en eruit zien komen. Wij hebben 14 olifanten gezien, weer vanaf een afstand van ongeveer 10 meter. Onbeschrijfelijk! Ik zal de foto’s bijvoegen, al heb ik geen idee welke ik moet kiezen, over de hele reis heb ik er 447 geschoten! :P.
De rest van de middag heeft het geregend, dus hebben we lekker gerelaxed. de volgende dag eindelijk lekker uitgeslapen en aan het eind van de ochtend weer terug naar Tamale gegaan. Toen we in Tamale aankwamen hadden we allemaal zoiets van: hè, we zijn weer thuis! Voelde ook weer lekker. Het gastgezin verwelkomde ons weer ontzettend hartelijk en wilde gelijk de foto’s allemaal zien. Fijn om hier dan weer terug te zijn ook! Ik ga ze weer zo ontzettend missen als we over 4 weken weer naar Nederland terug gaan. Is een heel dubbel gevoel, ik mis iedereen thuis ontzettend, wat dat betreft is 4 maanden erg lang. Aan de andere kant moet ik er niet aan denken om afscheid te moeten nemen van mn kindertjes en hier het gastgezin. Gelukkig heb ik nog 4 weken om van ze te genieten!
Zo, ik denk dat ik het hier maar even bij laat, het is weer een enorm verslag geworden zie ik… En dan moet ik altijd weer aan mijn opa denken: ‘niet mooi, maar wel lang!’.
Het is inmiddels 10:11 hier en het regent nog steeds, dus ik kan nog rustig even foto’s uitzoeken die ik bij het verslag ga plaatsen. Er is nu toch nog geen kip op straat of een kind bij de school. En mn moeder is weer terug haar bed in gedoken!
Een hele fijne dag en tot het volgende verslag!
Veel liefs!
Jitske
We zitten momenteel in onze kamer te wachten tot een enorme regenbui overwaait en we ons richting het werk te begeven, en om de een of andere reden moest ik hierbij erg aan Nederland denken. Is het weer daar nog steeds zo verschrikkelijk? Het zou toch fijn zijn als we nog iets van de zomer meekregen in ons kikkerlandje! Ik denk dat ik bevries, als we de 28e uit het vliegtuig stappen. Na 3 maanden Ghana ben ik inmiddels redelijk aan de hitte gewend en ik heb het ook gewoon koud als het regent. Ik slaap zelfs weer onder een lakentje, heerlijk! Maargoed, laat ik bij het begin beginnen. We hebben inmiddels weer zoveel meegemaakt…
Afgelopen week was behoorlijk hectisch. Zoals mama al vertelde is de timmerman inmiddels op de NCS begonnen aan de meubels voor het nieuwe lokaal. Het wordt supergaaf! Hij zou vorige week maandag begonnen, ware het niet dat één van de kindertjes uit mn klas kotsend en rillend van de kou buiten in het zonnetje zat en me vertelde dat hij zich niet echt lekker voelde. Dat arme ventje! Hij had de week ervoor al een paar keer geklaagd over hoofd- en buikpijn, dus ik vroeg hem waarom hij nog niet naar de dokter geweest was. ‘Mijn ouders werken allebei op het land in the village, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, dus die hebben daar geen tijd voor.’ Dus ik het ventje op mijn brommer geparkeerd en met hem naar het ziekenhuis gescheurd, Tamale West Hospital. Nou, daar breekt je hart echt. Zoveel mensen die zichtbaar ziek zijn en daar al minstens een paar uur zitten te wachten op een dokter die ze kan onderzoeken. Schoon was het er niet, een systeem zat er niet in. Ja, het systeem: blanken krijgen voorrang. Voor het ventje erg fijn, we mochten overal (ja, overal, we hebben wel 5 kamers met een dokter van binnen gezien voordat we een plan van aanpak kregen) gelijk doorlopen, ik schaamde me kapot! En dan te bedenken dat die arme Ghanezen bij elk kamertje dus weer een paar uur moeten wachten, terwijl ze van ellende in elkaar gekrompen zitten. Dat is echt verschrikkelijk om te zien zeg! Maargoed, het was in het belang van Umar, die bleek toch een ernstige vorm van malaria te hebben en gelijk opgenomen te moeten worden. Ja, en daar zat ik dan, met een ghanees kindje in het ziekenhuis. Ik dacht: ‘shit, wat heb ik nou toch weer gedaan? Zonder enig overleg met ouders zomaar hun kind meegenomen naar het ziekenhuis en dan moet ie nog een nachtje blijven ook.’ Er zijn namelijk een heleboel Ghanezen die de ‘Westerse’ geneeskunden volledig wantrouwen en liever naar een local doctor gaan. En daarnaast, ik zag die ouders vanavond al thuiskomen om zich vervolgens af te vragen waar Umar eigenlijk is. Maar gelukkig wist Umar het telefoonnummer van zijn moeder uit zijn hoofd en die zei dat ze er meteen aan zou komen. Ik had de timmerman inmiddels gebeld dat het allemaal iets langer zou gaan duren dan gepland en die stelde voor om naar het ziekenhuis te komen om me te helpen, dus dat was wel heel fijn. Afijn, rond een uur of 12:30 lag Umar eindelijk in een ziekenhuisbed, met infuus (dat had nogal wat voet in de aarde, want aderen zijn blijkbaar moeilijk te vinden met zo’n donkere huid. Ach, dat ventje, lag zichtbaar erg veel pijn te hebben maar hield zich groot!) en anti-malaria medicijnen via injecties in zijn kont. De moeder kwam met een zorgverzekeringspasje, dus hij had in ieder geval een zorgverzekering. Alleen moest ik wel de premie van 3 jaar betalen want ze liep al 3 jaar achter. Dat was een rib uit mijn lijf, 5 cedi per jaar (€2,50!). En met dat ik betaalde werd gelijk alles ook gedekt, dus dat was ook fijn! De moeder was me erg dankbaar en vroeg natuurlijk gelijk of ik Umar niet mee wilde nemen naar Nederland en of ik haar zorgverzekering niet ook even kon betalen want ze had last van druk op haar borst. Toen de moeder er was ben ik weer naar school geracet en ’s middags ben ik weer even op bezoek gegaan, het ging al zichtbaar beter met Umar, God zij dank.
Op dinsdag is de timmerman dan wel begonnen met de meubels, nadat ik Umar ’s ochtends nog even bezocht had in het ziekenhuis. Hij zat alweer grapjes te maken en wilde graag bananen, dus die heb ik voor hem gehaald. ’s middags werd hij ontslagen, wilde hij ook graag want hij kon school toch niet zo lang missen. Dus heb ik hem achterop de brommer geparkeerd en hem thuis afgezet met de mededeling dat ik hem als ik hem vanmiddag op school zou zien regelrecht weer terug in zijn bed zou schoppen, want hij moest echt rust houden. Woensdag verliep voor de verandering lekker ‘rustig’, tenminste, zoals normaal. Op een gegeven moment wen je er blijkbaar ook aan dat er ‘s middags geen halve minuut voorbij gaat waarin er geen ‘Madam, madam, madam!’ gegild wordt, niet gejankt en gevochten wordt en de kinderen rustig hun werk zitten te doen. ’S ochtends gaat erg gelukkig een stuk rustiger aan toe, nu helemaal omdat ik ze op hun knieën in de hoek zet met een stoel boven hun hoofd. (Ja, erg hè… :$).
Donderdag zijn we (= Conny, Tjitske, Priscilla en mn moeder en ik) om 6 uur ’s ochtends, onder hevig geklaag van mn moeder, dat begrijp je, in een super de luxe privé tro-tro vertrokken richting Wa en Wechiau, waar we de Hippo’s zouden gaan treffen. De tro-tro had geweldige vering, en de weg was al net zo geweldig, dus we zijn ongeveer 10 uur door elkaar gerammeld voor we in Wechiau waren. De voorruit van de tro-tro zat al vol met barsten, het heeft me erg verbaasd dat deze het niet begeven heeft onderweg. Het heeft me eigenlijk sowieso heel erg verbaasd dat de tro-tro zonder al te veel kleerscheuren na 5 dagen weer terug is gekomen in Tamale, maargoed. We hadden dus last van enige turbulentie, en kwamen rond half 7 ’s avonds doodmoe aan bij de lodge in Wechiau Hippo Sanctuary. En wat bleek: daar was geen elektriciteit en stromend water en we moesten ons eten zelf koken op van die Ghanese houtskool stoofjes. Conny en ik hebben ons daar maar toe gezet, een simpele spaghetti gemaakt, gelijk genoeg voor 2 dagen, dan hoefden we het op vrijdag alleen maar warm te maken. De volgende morgen konden we weer niet uitslapen, tot groot genoegen van mn moeder, want we zouden rond 6 uur richting rivier vertrekken om de hippo’s te bezoeken. En dat was gaaf! Echt heel gaaf!!! :D We voeren met een kano over de Black Volta, die de grens tussen Ghana en Burkino Faso was, op zoek naar de nijlpaarden. Nou die hadden we snel gevonden, wat is het toch waanzinnig om die beesten in hun natuurlijke omgeving te zien, van een afstand van ongeveer 10 meter! Het is gewoon niet te beschrijven hoe indrukwekkend dat is. Ik leek wel een chinees, zoveel foto’s heb ik geschoten!
toen we terug kwamen hebben we heerlijk ontbeten en gerelaxed. ’s middags zijn we nog bij een traditioneel dorpje geweest. Die huisjes, het bijgeloof dat ze daar hebben, de manier van leven van die mensen, dat is ook wel echt heel bijzonder om te zien! Aan het eind van de middag zijn Conny, Tjitske en ik weer richting rivier gegaan, dit keer om op een platform in een boom te gaan overnachten. Dit was ook weer zo ontzettend gaaf, midden in de natuur slapen! Al die geluiden, de rivier, de sterren boven je. Heerlijk! T had super romantisch geweest als ik met Mike daar had gelegen en Conny had er liever met haar vriend gelegen. Zeker toen ik ’s nachts weer in mijn slaap gilde en haar ook nog eens een kniestoot heb gegeven :$. Sorry! Verder was het overigens wel heel gezellig hoor! ;-)
Priscilla en mama bleven in de lodge, die zagen het niet zitten om in een boom te slapen.
De volgende ochtend zijn we om 5 uur wakker geworden om weer richting lodge te lopen, om vanuit daar weer in ons gammele brik over heerlijk hobbelende zand/rotsweg naar Mole National Park te gaan. We hadden nog beurse konten en suizende oren van de heenreis. Om 1 uur kwamen we aan in Mole en hadden we de mooiste kamers van het hotel met prachtig uitzicht over de waterplas van de olifanten. ’s middags een jeepsafari gedaan, waarbij we op de jeep mochten zitten, dat was heel gaaf! We waren wel uitgeteld, dus daarna eten en snel naar bed. De volgende morgen vroeg op voor de wandel-safari. Mn moeder was erg verkouden en rillerig, dus die moest helaas thuis blijven. Wel heeft ze gelukkig nog de olifanten in de plas zien zwemmen en eruit zien komen. Wij hebben 14 olifanten gezien, weer vanaf een afstand van ongeveer 10 meter. Onbeschrijfelijk! Ik zal de foto’s bijvoegen, al heb ik geen idee welke ik moet kiezen, over de hele reis heb ik er 447 geschoten! :P.
De rest van de middag heeft het geregend, dus hebben we lekker gerelaxed. de volgende dag eindelijk lekker uitgeslapen en aan het eind van de ochtend weer terug naar Tamale gegaan. Toen we in Tamale aankwamen hadden we allemaal zoiets van: hè, we zijn weer thuis! Voelde ook weer lekker. Het gastgezin verwelkomde ons weer ontzettend hartelijk en wilde gelijk de foto’s allemaal zien. Fijn om hier dan weer terug te zijn ook! Ik ga ze weer zo ontzettend missen als we over 4 weken weer naar Nederland terug gaan. Is een heel dubbel gevoel, ik mis iedereen thuis ontzettend, wat dat betreft is 4 maanden erg lang. Aan de andere kant moet ik er niet aan denken om afscheid te moeten nemen van mn kindertjes en hier het gastgezin. Gelukkig heb ik nog 4 weken om van ze te genieten!
Zo, ik denk dat ik het hier maar even bij laat, het is weer een enorm verslag geworden zie ik… En dan moet ik altijd weer aan mijn opa denken: ‘niet mooi, maar wel lang!’.
Het is inmiddels 10:11 hier en het regent nog steeds, dus ik kan nog rustig even foto’s uitzoeken die ik bij het verslag ga plaatsen. Er is nu toch nog geen kip op straat of een kind bij de school. En mn moeder is weer terug haar bed in gedoken!
Een hele fijne dag en tot het volgende verslag!
Veel liefs!
Jitske
-
28 Juni 2012 - 10:56
Jessica:
Hey Jits, ik vind het altijd zo leuk om je verslagen te lezen! Alleen krijg ik wel steeds zin om je weer in het echt te spreken, is ook al zo lang terug! Goed bezig met je werk daar, alleen begrijp ik niet hoe je aan de methode 'zet een kind op zijn knieeën in de hoek met een stoel boven zijn hoofd' komt, dat college heb ik denk ik net gemist op de VU. Wat een prachtige foto's en wat ben je aan het genieten, goed om te zien! Tot snel meiss xxxx -
28 Juni 2012 - 11:59
Mike:
Jaaaaa nog 29 dagen en dan ben je terug! Komt steeds dichterbij. Luna en Spookje beginnen al te protesteren dat het zo lang duurt.
Verhaal en de foto's zijn weer super! Bij elk verslag denk ik weer: Shit daar had ik bij willen zijn. Maarja het is niet anders. Kijk alweer uit naar het volgende verslag en dan hopelijk met foto's van het NCS lokaal dat klaar is.
Dikke kus en knuffel! -
28 Juni 2012 - 12:36
Jeannet:
Wat een geweldig verhaal weer, ook het vorige van Annemarie.
Wat een mooie muurschilderingen!!!
Wat moet dat een voldoening geven als je de troep die er eerst was hebt gezien.
Fijn dat het Loco zo'n sukses is.
Annemarie ik heb de indruk dat je er helemaal van geniet.
We zijn erg benieuwd naar je live verhalen.
Geweldig om dit met je dochter mee te maken.
Wat sneu voor dat jochie met malaria, je hebt anders wel erg snel en goed gehandeld Jits.
Wat een ervaring in zo'n ziekenhuis en wat een armoe, en dan lopen wij nog wel eens te klagen over onze gezondheidszorg, niet te geloven.
Jullie beseffen nu pas goed hoe rijk we het hier hebben.
Geweldig het verhaal over de Hippo's en de olifanten.
Ik heb weer genoten van jullie verslagen en een dikke zoen Liefs Jeannet -
28 Juni 2012 - 12:59
Inge:
Weer een geweldig verhaal Jits! En prachtige foto's vooral ook! Geniet van je laatste weekjes daar en groetjes aan Annemarie! (en sterkte dusss..) Liefs,
Inge -
28 Juni 2012 - 14:36
Anne Imfeld:
Hee, leuke verhalen en foto´s allemaal! Je hielp die kinderen al aan een beter leven maar nu heb je ook nog echt een leven gered, goed hoor! Vandaag is het warm en benauwd hier in Nederland dus geen kou en regen! Succes verder en veel plezier. xAnne -
29 Juni 2012 - 07:00
Minke:
Gaaf verhaal weer Jits!
Ik verbaas me iedere keer weer over hoe het een compleet andere wereld is dan hier.
Verder natuurlijk leuk dat jullie ook lekker op reis kunnen tussen al het harde werken door.
Groetjes, ook aan ma!
-
29 Juni 2012 - 10:02
Kirti:
Weer in één adem uitgelezen. Wat een avonturen... Maar inderdaad, het begint nou wel heel lang te duren, gelukkig voor de achterblijvers kom je over vier weken weer thuis!
Tot die tijd: geniet, geniet en geniet. Groetjes aan je mamski natuurlijk.
Liefs van ons! -
30 Juni 2012 - 07:02
Kees En Marianne:
He dames,
Zo even lekker op mijn gemakkie jullie belevenissen gelezen! Weer een super leuk verhaal. En dat slapen in die boom....geweldig. Goed dat Anne dat niet gedaan heeft want vroeger deed ze volgens mij nog wel eens aan slaapwandelen!! Toch vervelend in zo'n boom!!!
Het weer wordt hier ook wat beter hoor de aankomende periode! Eindelijk, hebben we lang op gewacht!
Nou geniet maar lekker de laatste weekjes! Als wij weer terugkomen van vakantie kunnen we elkaar eindelijk weer eens in levende lijfe zien!!!
XXXXXXX -
30 Juni 2012 - 10:58
Paul:
Echt gaaf, alleen om te lezen al laat staan dat je het zelf meemaakt. En wat ben ik trots op jullie, Jitske met de ziekenbrommer, je doet het toch maar.
Dikke kus -
30 Juni 2012 - 21:32
Diederik:
Prachtige foto's! De dames Van de Kamp op een jeep.. Dat zou een begin van een hilarisch verhaal kunnen zijn. Wat een ervaring.
Zeg, ik zal die Alexander eens bellen om hem te overhoren... Leest hij wel eens wat?
Veel succes daar.
X -
01 Juli 2012 - 21:34
Lex:
Jitsie! Wat een verhalen weer, wilde dieren tochten, boomslapen en alweer een ziekenhuis van binnen bezocht... Nog 26 dagen!!! :) Tot snel, en @Died, ja tuurlijk lees ik hier mee :P, ben alleen niet zo goed in reageren... ;)
X -
03 Juli 2012 - 20:38
Anna:
Phoe, wat een avontuur weer :) Leuk om te lezen en blij dat het nog steeds bevalt. Begin al wel zo nu en dan zin te krijgen om je te bellen, nog even wachten. Vind nog steeds dat je iemand moet laten filmen als je moeder achterop de brommer zit xD -
04 Juli 2012 - 11:33
Pa En Ma Wijnen:
oh jitske slapen in een boomhut met het idee allemaal beesten die je wakker kunnen houden. ik moet er niet aan denken. wel vonden wij die olifanten erg gaag en dat je er zo dicht bij kon komen.hier is het op het ogenblik ook mooi weer zo,n 22 graden. leuk verslag weer en de groetjes ook aan je moeder
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
