En dan is het weer tijd voor het afscheid...

Zo, er zijn rustigere tijden aangebroken dus nu weer een keer aan mij de eer om jullie bij te praten over ons verblijf in dit fantastische land. We zijn inmiddels in Takoradi beland, een kustplaats in het westen van Ghana. We zitten in een ontzettend muf hotel maar er is wel internet, dus dat maakt weer een hoop goed! We hebben weer een hoop meegemaakt de afgelopen week, ik zal bij het begin beginnen.

Zoals mijn moeder al typte heb ik het de laatste weekjes in Tamale behoorlijk druk gehad. Omdat ik een soort van coördinator ben op de NCS kwamen er, naast het gebruikelijke lesgeven ’s ochtends en knutselen ’s middags, een heleboel regeltaken op me af, zoals het vernieuwen van het ‘schoolplein’, meetings organiseren, kijken hoe Latif en Ibrahim functioneren, een metalworker regelen om de sloten te laten vernieuwen, de watertank bij laten vullen etc. etc. In de meetings die we hadden kwam één onderwerp (naast het onderwerp dat Latif en Ibrahim meer salaris wilden) steeds naar voren: het vernieuwen van het kinderenproject. ’s Ochtends gaat het allemaal prima, mijn 15 kindjes en ik (en soms Latif, als ie niet zit te slapen in het kantoortje) hebben een prima structuur gevonden in het lesprogramma, loopt allemaal prima. Maar ’s middags is dat andere koek, er komen elke middag minimaal 40 kinderen die graag willen TV kijken, maar daarvoor van mij eerst iets moeten knutselen of tekenen. Dat vinden ze toch ook wel erg leuk om te doen, maar dan moet ‘Madam Jitteke’ wel elke keer wat nieuws verzinnen om te knutselen of te tekenen. En dan moeten er ook nog genoeg middelen zijn om mee te knutselen of tekenen. En geloof me, dat wordt na 4 maanden knap lastig! Als je één middag met de kinderen knipt en plakt is de lijm op en zijn er altijd wel weer een aantal scharen verdwenen. Ga je tekenen dan staan de kinderen continu ‘Madam madam madam madam madam!’ te gillen omdat er of geen potloden meer zijn, of er een punt geslepen moet worden, er een nieuw papiertje verstrekt moet worden of omdat ik even moet zeggen dat het erg mooi is. Eigenlijk ben ik inmiddels een beetje immuun voor het woord Madam en een jankend kind merk ik pas op zodra het langer dan 2 minuten jankt :P. Nu lijkt het alsof het een grote hel is om die middagen te werken, maar dat is het absoluut niet (maar vermoeiend is het wel ;-))! Ik vind het onwijs gaaf om de kindjes te zien stralen als ik zeg dat ik hun maaksel mooi vind en ze dan ook nog eens op de foto wil zetten! En als ze eenmaal aan de slag zijn dan doen ze ook echt hun best om er iets moois van te maken. Je zal wel geloven dat de tijd op zo’n middag aardig vliegt! En aan het eind van de middag worden ze beloond met een uurtje Tom en Jerry of een Disney film. En met de kindertjes die geen TV wilden kijken heb ik in het nieuwe lokaal spelletjes gespeeld. Erg leuk, Holland memory (Thanks Ineke!!! :D), puzzelen, winkeltje spelen, ludu (een ghanese variant op mens erger je niet), en nog leerzaam ook!
Maargoed, de middelen om mee te tekenen/knutselen beginnen aardig op te raken en die zijn in Ghana niet echt te koop. Daarnaast begint mijn afscheid in zicht te komen (maar daar wilde ik eigenlijk helemaal niet aan denken) en Latif is nou niet echt een kunstzinnig of creatief typetje, die liet mij het knutselwerk opknappen en wilde zelf nog wel eens voetballen met de kinderen, maar daar bleef het dan wel bij. Dus daar moest ook een oplossing voor gezocht worden, het middagprogramma moet ook als ik weg ben zijn ‘structuur’ blijven behouden en geen bioscoop worden. Dus tijdens één van de vele meetings maar besloten dat er meer sport-dingen op het schoolplein moeten komen. Een mooi plan gemaakt het plein in 3en te verdelen en een voetbalveldje, een basketbalveldje en een volleybalveldje te maken. Heel cool! Het geld is er inmiddels voor verstrekt, de metalworker is gevonden om de baskets en dergelijke te maken, de ballen zijn gekocht, nu maar hopen dat het verder geregeld wordt, ook nu ik weg ben.

Vorig weekend, ons laatste weekend in Tamale, zijn we op zaterdag naar Kintampo afgereisd om de watervallen te bezichtigen, met nog 3 andere vrijwilligers. Alles liep heel vlotjes, de tro-tro zat zo vol, we hadden een taxi-chauffeur die al snel begreep dat we de prijzen wisten en dus niet afgezet konden worden en de watervallen waren prachtig! Bij de Fullerfalls was er geen mens te bekennen op ons na, dus daar hebben we heerlijk gezwommen, de watervallen beklommen (althans, ik, onder luid protest van mn moeder die mijn begrafenis alweer voor zich zag) en mooie foto’s gemaakt. Daarna naar de Kintampo falls gereden, daar was het een stuk drukker. Ik heb een mooie ‘zoek Wally’ foto, die zal ik erbij plaatsen: op zoek naar de Salaminga’s tussen alle mensen! ’s avonds heerlijk pizza gegeten bij Mike’s (voor de laatste keer *snik*) en weer voldaan naar huis. Zondag hoopten we voor de laatste keer te gaan zwemmen bij Discovery, maar helaas, het regende, dus hebben we lekker gerelaxed (al kan ik dat niet zo goed meer, ik verveelde me al na 15 minuten) en bij Conny in de lodge geluncht.

Tsja, en dan begint de laatste werkweek… De kinderen hadden blijkbaar al vernomen dat vrijdag mijn laatste dag zou zijn, dus die kwamen dat verifiëren en als ik dan zei dat dat inderdaad zo was kwam er een teleurgesteld: ‘oh, madam, please don’t go! Go another Friday!’ Tsja, dan begint je week toch wel al met een naar gevoel . Deze vraag kwam elke dag weer terug helaas, ‘Madam, you really go this Friday? Please, don’t go!’ en ook de middagkinderen vonden het lullig dat ik al ging. Het lesgeven is verder weer goed gegaan, mn moeder is deze week de hele week mee gegaan naar de NCS omdat ze op alle basisscholen deze week begonnen zijn met hun exams. Mijn kinderen wilden dus ook tests maken, dus kwamen de schoolboeken die we met het geld van de OG gekocht hadden goed van pas. Een paar bladzijden kopiëren en je hebt de tests. Ze waren helemaal door het dolle heen dat ze een test mochten maken, onbegrijpelijk! :D En toen ze, als ze het goed gedaan hadden, ook nog een sticker kregen was het helemaal feest! Na de pauze voetballen, atletiek en de meisjes met mn moeder winkeltje spelen. Die winkel is een echt succes, de kinderen brengen zelfs zelf lege dingen mee en gebruikte beltegoedkaartjes zodat die ook verkocht kunnen worden!

Ondertussen is Sylvester deze week afgereisd naar Accra om zijn visum aan te vragen voor zijn reis naar Nederland. Helaas hoorde hij woensdag dat hij nog een aantal gestempelde en getekende brieven nodig had (want daar houden Ghanezen erg van), dus dat werd ineens stressen. Woensdagnacht is hij naar Tamale teruggekomen, donderdag zijn we (in de zeikende regen, heerlijk!) naar zijn school gegaan om die brieven te regelen. Dat kon dus niet in Tamale, daar moest hij voor naar Kumasi, met 2 aanvraagbrieven voor die papieren. Gelukkig vond degene die erover ging het wel belangrijk genoeg om voor naar Kumasi te bellen en ons te helpen met de aanvraagbrieven. (handig, blanken krijgen hier alles voor elkaar, als Sylvester alleen was gegaan had hij wss te horen gekregen dat hij het niet meer ging redden voor vrijdag de 27e, de datum dat hij naar NL moet vliegen). Sylvester de volgende dag weer 6 uur in de bus naar Kumasi en de papieren heeft hij God zij dank nog gekregen ook.

Ik zat ondertussen aardig in de stress, want vrijdag was mijn laatste dag op de school en ik wilde een leuk afscheid hebben. Omdat het donderdag de hele dag geregend heeft en ’s avonds ook nog regende toen we naar bed gingen, zag ik dat allemaal alweer letterlijk in het water vallen. Latif heeft zijn zus gevraagd om ’s morgens rijst en spaghetti te koken, maar moest hiervoor wel de ingrediënten kopen. Maar ja, als het zo regent, gaat Latif de markt niet op. Gelukkig heeft hij tussen de buien door alle boodschappen kunnen doen en nog gelukkiger werd ik vrijdag wakker en bleek het droog te zijn! Daar gingen we dan, de laatste dag werken… Latif’s zus was om 4 uur vanmorgen opgestaan om alles klaar te maken, nou dat heeft ze voortreffelijk gedaan! We hebben voor elk kind een bordje en een beker gekocht, een flesje frisdrank en als toetje een fan-ijsje. Je had die gezichtjes moeten zien!!!! En het was bizar om te zien hoeveel die kinderen konden eten. En toen ze daarna hoorden dat ze de bordjes en de bekers mochten houden kon hun geluk helemaal niet meer op! Voor de maaltijd is er nog voor ons gebeden en na afloop was het wel even slikken om echt afscheid te nemen… Maargoed, ik had de middag nog gelukkig! ’s middags de kinderen maar lekker hun gang laten gaan, TV aangezet, tekenblaadjes en de weinige potloden die er nog waren neergelegd en met een aantal kinderen spelletjes gedaan. Mn favoriete kindertjes waren er allemaal, op Jamaldeen na. Jamaldeen is het schattigste jongetje van 2 of 3 jaar dat ik ooit heb gezien, en het broertje van Rafatu (een meisje uit mijn klas) en Afizu (mn favorietje van vorig jaar die inmiddels op een echte basisschool zit dankzij sponsors). Jamaldeen is altijd heel plotseling op de school (daar wordt hij volgens mij gedropt door zijn moeder, die dan vervolgens gaat werken) en dan hoor ik ineens heel enthousiast: ‘Madam!!!’ en dan komt ie met een grijns naar me toe lopen, moet ik hem optillen en wil ie niet meer weg. Als ik hem een tijdje vast heb valt ie altijd in slaap, zo schattig!!!
Afizu was er gelukkig wel (met Iddrisu, mn andere favorietje van vorig jaar) dus ik heb hem gevraagd Jamaldeen te halen, en die kwam gelukkig. Afizu en Umar kwamen trouwens enorm trots een aantal van hun examens laten zien die ze deze week hadden gemaakt en al terug gekregen hadden. Nou, daar werd ik dan weer trots van, een aantal 10en, 9,2, 8en, 8,4… Super! Jamaldeen was inmiddels weer in mijn armen in slaap gevallen. Ondertussen hadden Iddrisu en Afizu gevraagd of ik een brief voor ze wilde schrijven zodat ze die later nog eens konden lezen en dan aan me konden denken, ook weer zo lief! Dus ik een brief schrijven met Jamaldeen slapend op mn linker arm. Tsja, en toen was het 5 uur en moest ik toch echt afscheid gaan nemen. Mn brommer was trouwens om 4 uur al opgehaald door de koper, dat vond ik al moeilijk, want dan wordt het afscheid echt heel echt. Dus om 5 uur afscheid genomen van de kinderen en Ibrahim en een taxi richting huis. Eenmaal thuis kon ik mn tranen echt niet meer binnenhouden. Mamilia hoorde dat dus toen ik weer buiten kwam vroeg ze: Jitteke, you cry, why? Nou, volgens mij vond ze de reden maar raar want ze begon hard te lachen.
’s avonds nog even wat met Ayi in de stad gedronken, daarna de koffer gepakt en naar bed. Zaterdag hebben we om 3 uur de bus richting Takoradi, dus daarvoor nog even mooi tijd om met Conny te lunchen in Sparkles. Conny, jou missen we ook al hoor!!!  Gauw naar huis, om wéér afscheid te nemen, dit keer van de host family. Die ga ik ook al zo missen! Mamilia en Amina wilden nog graag met ons op de foto, die hebben hun mooiste kleren aangetrokken, dus snel op de foto en naar de straat op een taxi aan te houden. Awww, Mandea huilen, Amina verdrietig, wij verdrietig… Waarom is afscheid nemen zo rot?!?! En moeten we het zo veel doen hier? 

De busreis (sorry, het is al wel echt een enorm verslag, ik zal het verder proberen kort te houden) ging voorspoedig, om 4 uur ’s nachts waren we bij het fantastische (dat is dus sarcastisch) Taadi hotel aan. Om 8 uur ’s ochtends werd ik wakker doordat mama zei: Jits, ik kan niet slapen, zullen we er maar uit gaan? Nadat ik uit bed viel van verbazing hebben we ontbeten en heb ik het hotel in Beyin gebeld om te vragen of we vandaag al mochten komen. Dus rond 10 uur richting Beyin en dat was écht fantastisch!!! Een hutje aan het strand met een superromantisch hemelbed (je begrijpt, ik was wat minder blij dat ik er met mn moeder lag ipv met Mike), een goed werkend toilet en een douche met warm water!!! GENIETEN!!! Het eten was er ook overheerlijk! Na een nacht heerlijk geslapen te hebben zijn we de volgende dag naar Nzulezo gegaan. Dit is een dorp gebouwd op palen in het midden van een meer. Een onwijs gave kano-tocht van een uur, dwars door de jungle en over een prachtig meer bracht ons bij deze bijzondere plek. Echt zo raar om die mensen zo te zien leven. Om boodschappen te doen, naar school te gaan of naar hun werk te gaan moeten ze deze kano-tocht zelf ook afleggen, dus erg praktisch is het allemaal niet. Er is inmiddels wel een basisschool op palen bijgebouwd, maar voor verder onderwijs moeten de kinderen een stukje peddelen. Echt heel apart!
’s Middags hebben we een heerlijk chocoladebroodje op (ja je leest het goed, een échte pain du chocolate!) en lekker gerelaxed. Na weer een heerlijke nacht zijn we vanmorgen met de tro-tro weer richting Takoradi gekomen en zitten we weer in dat muffe hotel. Nu een kamer met fan en het raam opengezet, dus hopelijk slaapt mama morgen wat langer uit! En dan morgen richting Accra! Sylvester zien we daar, die heeft gisteren zijn papieren bij de ambassade gebracht en weer een interview gehad. Hij hoort morgen of hij zijn visum krijgt, dus we zitten hard te duimen!

Zo, ik zal het hierbij laten. Het is een emotionele week geweest, met rennen en vliegen, dus het relaxen is nu wel lekker. Nu het afscheid achter de rug is en we dat palendorp gezien hebben vind ik het wel echt tijd worden om naar huis te gaan, maar wat ga ik dit fantastische land en de vriendelijkheid en behulpzaamheid van de mensen hier weer missen!

Heel veel liefs en tot over 4 dagen! :D

Jitske